Atrament i kreda
Wzdychała kreda: “Wciąz jestem biała,
Nie chcę być biała!…” No i – sczerniała.
Jęczał atrament: “O, losie marny,
Wciąz jestem czarny, kompletnie czarny,
Jak gdyby we mnie kto smołę przelał.
Nie chcę być czarny! Dość juz!” I zbielał.
W szkole straszliwy zrobił się zamęt:
Ładna historia! Biały atrament!
Ktoz go na białym dojrzy papierze?
Nikną litery i kleksy świeze,
Nie zda się na nic wypracowanie,
Gdy z liter nawet ślad nie zostanie.
Zbladł nauczyciel i bladolicy
Przez chwilę z kredą stał przy tablicy,
Lecz nic napisać na niej się nie da:
Czarna tablica i czarna kreda!
Jak tu rozwiązać mozna zadanie,
Gdy cyfr odroznić nikt nie jest w stanie.
Rzekł nauczyciel zakłopotany:
“Dziwne to, bardzo dziwne przemiany!
Kreda jest czarna, atrament biały…
Wiemy, kto robi takie kawały!”
Mowiąc to palec przytknął do czoła,
Groznym spojrzeniem powiodł dokoła
I mnie, choć ja się winnym nie czuję,
Ze sprawowania postawił dwoję.
(6 votes, average: 3,50 out of 5)