Українська та зарубіжна поезія

Вірші на українській мові






Rezygnacja

Nieszczęśliwy, kto prozno o wzajemność woła,
Nieszczęśliwszy jest, kogo prozne serce nudzi,
Lecz ten u mnie ze wszystkich nieszczęśliwszy ludzi,
Kto nie kocha, ze kochał, zapomnieć nie zdoła.

Widząc jaskrawe oczy i bezwstydne czoła,
Pamiątkami zatruwa rozkosz, co go łudzi;
A jeśli wdzięk i cnota czucie w nim obudzi,
Nie śmie z przekwitłym sercem iść do stop anioła.

Albo drugimi gardzi, albo siebie wini,
Minie ziemiankę, z drogi ustąpi bogini,
A na obiedwie patrząc zegna się z nadzieją.

I serce ma podobne do dawnej świątyni,
Spustoszałej niepogod i czasow koleją,
Gdzie bostwo nie chce mieszkać, a ludzie nie śmieją.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Rezygnacja - ADAM MICKIEWICZ