Pozegnanie
Żegnaj, blasku rozowy gasnących wieczorow,
I ty, gwiazdo, co błyszczysz w natchnionym sonecie,
I ty, serce, co kochasz z własnego wyboru,
Przez co ci kazdy człowiek ojczyzną był w świecie.
Żegnaj zadumo mędrca, co wśrod nocy ciemnej
Pochylałaś się w oknie, gdzie kwitnęły roze,
I szukałaś w obręczach swej wiedzy tajemnej,
Jak nam przedłuzyć zycie o jedną noc dłuzej.
Żegnaj, blada melodio minionego wieku,
Co opiewałaś wolność i miłość narodow,
I plynąc przez gwar miasta i ciszą ogrodow,
Szukałaś, niestrudzona, prawdy o człowieku.
Schylamy się nad wami, jak nad pięknościami,
Ktore po to wzniesiono, by je strącić potem,
I po to nazywano chmurą i pieśniami,
By je zmieszać z cierpieniem i zadeptać z błotem.
Lecz kto się raz potęgą natchnienia napoił,
A teraz musi liczyć porazki i rany,
Ten nalezy do słabych i niepokonanych,
I więcej się ciemności i ciszy nie boi.
Bo ciemność go nie zdradzi, a cisza wysłucha,
Pojdą z nim razem ściezką nieśmiertelnych braci,
I oddadzą mu kiedyś, gdy minie noc głucha,
To wszystko, za czym tęsknił, to wszystko, co stracił.
Na horyzoncie nocy szumią czarne drzewa,
Ktorym wbito w korzenie ciernie nienawiści,
Cien umarłych przyjacioł zegna cię i śpiewa
Głosem cichszym od szeptu zapomnianych liści.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)