Księgi wtore – Pieśn II
Nie dbam, aby zimne skały
Po mym graniu tancowały;
Niech mię wilcy nie słuchają,
Lasy za mną nie biegają!
Hanno, tobie k’woli spiewam,
Skąd jesli twą łaskę miewam,
Przeszedłem juz Amfijona
I lutnistę Arijona.
Mnie sama twarz nie uwiedzie
I choć druga na plac jedzie
Z herby domow starozytnych,
Zacne plemię dziadow bitnych.
Ja chcę podobać się w mowie
Nauczonej białejgłowie;
Ty mię pochwal, moja pani,
Nie dbam, choć kto inszy gani!
Cnocie zajzrzą jako zywo:
Bujne drzewo wiatrom krzywo;
Ale ty chciej pomoc sama,
Nie ugrozi zazdrość nama.
A jesli me niskie progi
Będą godne twojej nogi,
Nogi pięknej: nie potrzeba,
Dosięgę juz głową nieba.
Samy cię ściany wołają
I z dobrą myślą czekają;
Lipa, stojąc wpośrzod dworu,
Wygląda cię co raz z boru.
Kaz bystre konie zakładać,
A sama się gotuj wsiadać!
Teraz naweselsze czasy,
Zielenią się pięknie lasy.
Łąki kwitną rozmaicie,
Zająca juz nie znać w zycie;
Przy nadziei oracz ścisły,
Że będzie miał z czym do Wisły.
Stada igrają przy wodzie,
A sam pasterz, siedząc w chłodzie,
Gra w piszczałkę proste pieśni,
A faunowie skaczą leśni.
Kwap’ się, poki jasne zorze
Nie zapadną w bystre morze;
Po chwili ćmy czarne wstaną,
Co noc noszą nienaspaną.
(2 votes, average: 4,00 out of 5)