Українська та зарубіжна поезія

Вірші на українській мові






Księgi wtore – Pieśn VII

Słonce pali, a ziemia idzie w popioł prawie,
Świata nie znać w kurzawie;
Rzeki dnem uciekają,
A zagorzałe zioła dzdza z nieba wołają.

Dzieci z flaszą do studniej; a stoł w cien lipowy,
Gdzie gospodarskiej głowy
Od gorącego lata
Broni list, za wsadzenie przyjemna zapłata.

Lutni moja, ty ze mną; bo twe wdzięczne strony
Cieszą umysł trapiony,
A troski nieuspione
Prędkim wiatrom podają za morze czerwone.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Księgi wtore – Pieśn VII - JAN KOCHANOWSKI