Wrzesien 1967
I jakim prawem mieliśmy w sobie az tyle
nieprzezorności, aby w bezsennym przedziale
spędzić noc, wysiąść, drząc z zimna, i znalezć
między dnem szarych chmur a warstwą rudych szpilek
śliski od mzawki, pusty po sezonie camping –
garść słupow do siatkowki i sklejkowych ruder,
zza ktorych grzmiało morze; aby w przemokniętym
domku z dykty nie zwlekać juz ani przez chwilę
dłuzej i paść w ubraniach na nagi materac
i, niezdarnie zdzierając je z siebie, docierać
do nas, odnalezionych Bog wie jakim cudem
i jakim trafem; aby nic wtedy nie przeczuć,
chichotać z układanych wspolnie – senną głową
przy ciepłej piersi – głupstw: “Morze miarowo
szumi, Bo niemiarowo nie umi”, pod wieczor
czuć nadal w ciele słony, dziki, jednostajny
rytm fal, ktore zbijały z nog spienionym światłem
zmieszanym z piaskiem, zwirem i wodorostami,
i ten rytm naśladować w spiesznie j szym narzeczu
dwojga ciał; aby wargi, błądzące powoli
plazą skory, trafiły na kryształki soli
z morza? z potu? nie wiedząc jeszcze, jakim wiatrem
i jakim trwaniem będą zdmuchnięte, spłukane;
aby języki dwa bez skutku ale czule
chciały się spleść, przytrzymać nawzajem, nie ulec
sygnałowi z latarni morskiej, gdy nad ranem
buczał przez mgłę, na znak, ze wszystko ma swoj brzeg,
i gdy do wnętrza domku przez koślawą ramę
okna sączył się z anten, kominow i drzew
świt ze swoim natrętnie milczącym pytaniem,
jakim właściwie cudem, jakim trafem, jakim
prawem wszystko ma odtąd pozostać tym samym
morzem, tym samym snem, tym samym słonym smakiem.
(3 votes, average: 3,67 out of 5)