Święty Mikołaj, patron dzieci
I.
Święty Mikołaj w niebie siedzi,
I w chwale boskiej jasno świeci;
Lecz siwą głowę z dawna biedzi,
Z czem ma na ziemię zejść do dzieci,
Do ktorych schodzi on czasami,
Z błogosławienstwem i z darami.
II.
A tam, w tym ślicznym, cudnym raju,
Jest ogrodniczkiem anioł mały;
“Patrz – mowi – Święty Mikołaju,
Rajskie jabłuszka juz dojrzały!”…
Święty z uciechy musnął wąsa,
I sam je z rajskich drzew otrząsa.
III.
A gdy juz zebrał worek cały,
Tak do świętego Piotra rzecze:
“Muszę do dziatwy śpieszyć małej,
Otworz mi niebo, zacny człecze,
Bo wiesz, ze dziatwa niecierpliwa,
Codzien mię czeka, codzien wzywa!”
IV.
Otworzył Piotr furteczkę w niebie,
I rzekł: – “Idz bracie w Imię Boze!
Lecz ciepły kozuch wez na siebie,
Bo straszny dzisiaj mroz na dworze”.
Święty się ubrał w futro kunie,
I wprost na ziemię z nieba sunie.
V.
I tu do kazdej puka chatki,
Bo mu do kazdej znana droga;
I wkoło siebie zbiera dziatki,
Słucha Ojcze nasz, Wierzę w Boga,
I radość z świętych lic mu świeci,
Gdy widzi dobre, grzeczne dzieci.
VI.
Lecz niechno jakie dziecko spotka,
Co złe zamiary w sercu chowa;
Wnet jego twarz, zazwyczaj słodka,
Staje się mroczna i surowa,
Dla takich dzieci groznym bywa,
Az mu się trzęsie broda siwa!
VII.
I chociaz świętą jest osobą,
Choć zwykle dobry i łaskawy,
Takie złe dziecko bierze z sobą,
I niesie w worku do naprawy;
A co tam robi z tem nicpotem,
To lepiej juz nie mowić o tem…
VIII.
Lecz polskie dworki, polskie chatki,
Mieszkaniem są poczciwych ludzi;
Spijcie więc błogo drogie dziatki,
Az was Mikołaj święty zbudzi;
Bo on was wszystkich kocha szczerze,
I dobrych dzieci nie zabierze!
(3 votes, average: 3,33 out of 5)