Pieśn o narodzeniu Panskim
Bog się rodzi, moc truchleje,
Pan niebiosow obnazony;
Ogien krzepnie, blask ciemnieje,
Ma granice Nieskonczony.
Wzgardzony – okryty chwałą,
Śmiertelny – Krol nad wiekami!…
A Słowo Ciałem się stało
I mieszkało między nami.
Coz, Niebo, masz nad ziemiany?
Bog porzucił szczęście twoje,
Wszedł między lud ukochany,
Dzieląc z nim trudy i znoje.
Niemało cierpiał, niemało.
Żeśmy byli winni sami.
A Słowo Ciałem się stało
I mieszkało między nami.
W nędznej szopie urodzony,
Żłob mu za kolebkę dano!
Coz jest, czym był otoczony?
Bydło, pasterze i siano.
Ubodzy, was to spotkało
Witać Go przed bogaczami!
A Słowo Ciałem się stało
I mieszkało między nami.
Potem i krole widziani:
Cisną się między prostotą,
Niosąc dary Panu w dani:
Mirrę, kadzidło i złoto.
Bostwo to razem zmieszało
Z wieśniaczymi ofiarami!…
A Słowo Ciałem się stało,
I mieszkało między nami.
Podnieś rękę, Boze Dziecię,
Błogosław ojczyznę miłą,
W dobrych radach, w dobrym bycie
Wspieraj jej siłę swą siłą,
Dom nasz i majętność całą,
I Twoje wioski z miastami.
A Słowo Ciałem się stało
I mieszkało między nami.
(4 votes, average: 4,25 out of 5)