Cто пудоў адзіноты
больш нічога не адбываецца
толькі неба ў вадзе адбіваецца
Дзьве лыжкі солі на шклянку цеплага мора,
якое цячэ з валасоў і на твары ня стыне.
Ляціш празь мяжу на сустрэчу са сьветлым tomorrow
і ўпадаеш у мора ў раене Гданьску і Гдыні.
Вільготны вецер зранку мазгі прамывае.
Зьвіліны вашых маршрутаў – на гданьскіх мапах.
Міма цябе пралятаюць аблокі, птушкі, трамваі,
караблі з Вэстэрплятэ і электрычкі на Мальбарк.
Вучыш замежныя мовы па караоке.
Джаз-фэстывалі чаек на молах і пірсах.
Кожная дзеўка – анел, найчасьцей – каравокі.
На языках без касьцей сустракаецца пірсінг.
У плянэтарыі сьпіш пад коўдрай Вялікай Мядзьведзіцы,
і загараеш пад хмарным небам на злосьць прагнозам;
істота, якая здалек чырвонаю скураю сьвеціцца,
выкладчык Ліцэю, паэт з абгарэлым носам.
А потым дашлеш па пошце альбо напішаш у посьце
верш-апраўданьне, сам сабе абаронца,
што ты тут паводзіўся, як і належыць госьцю –
не згараў на буйках і не заплываў за сонца.
шчасьце й дажджы табе выпадаюць блекамі
шэрыя й белыя плямы ў неба на твары
нібы калейдаскоп чаруе аблокамі
хмары аблокі хмары аблокі хмары
неба ў вадзе а вада ў суцэльным гудзеньні
хутка на кожным пальцы ног па маскіту
калейдаскоп прамок і мяняе адзеньне
шэры і белы і шэры колер блакіту
сонца схавала праменьне ў тваім настроі
ў небе цукровая вата і польскія леды
ты ўмыкнула плэер цяпер нас трое
і я ня сплю пад дыктоўку тваей мэледыі
і я трымаю ў вушах крыху тваей музыкі
і я трымаю ў грудзях крыху твайго паветра
але мае фантазіі зашпіленыя на ўсе гузікі
але твае мроі й на пляжы ня ходзяць бяз швэдра
адлегласьць у сорак мэледыяў – не з малых
і мы да самай мяжы будзем мець занятак
каштуючы адно аднаго на слых
спалучаныя сасуды пад знакам сіямскіх блізьнятак
сто пудоў адзіноты
I just called to say “I love you”.
Stevie Wonder
сто пудоў адзіноты больш чым пацягне ліфт
за акном то зьліва то пролівень то залева
ходзяць думкі налева і ўлева схіляюць шрыфт
і пішу пачынаючы з рыфмаў справа налева
сеньня дзень і ноч пагадзіліся на нічыю
і ніякай нябеснай манны максымум манка
а назаўтра вечар з раніцы зуб даю
гэта восень будзе вільготнай як німфаманка
гэта восень будзе вільготнаю сто пудоў
нібы горла не прасыхацьме да небакраю
але будзь я нават нэграм пахілых гадоў
я вазьму тэлефон і скажу што цябе кахаю
ты ўмееш гадаць бяз кавы – досьць
цынамону й гвазьдзікі
арыентуесься ў музыцы і паралельных сусьветах
юная нібы яшчэ не запалены маладзік і
старая як вечнасьць таму пагашаны ў небе ветах
заўседніца ў кожным касьцеле сынагозе і кірсе
гатовая ехаць стопам а потым вяртацца па шпалах
а потым выйсьці на подыюм хістаючыся як на пірсе
такая легкая што здаецца змые любы фатаспалах
покуль мэтро развозіць па навагоднім аргане
покуль мяне развозіць – праўду мяшаў з маною
ты засынаеш у недасяжнай дзявочай фата-маргане
і прачынаесься ў ложку побач са мною
Разьвітаньне. Паэма
Выкінула ў акно ўсю яго паклажу:
“Не прыходзь сюды больш – загрыміш у турму!”
“Усе мы пад Богам ходзім”, – хлопец ей кажа.
“Усе вы пад бокам ходзіце”, – кажа яна яму.
Прагартаўшы жыцьце настолькі, што ўжо закладку
укладаеш ня між астатніх, а між прачытаных старонак,
забываеш амаль пра ўсе, што было спачатку,
і гартаеш спачатку – і раптам бачыш: пячатку
на старонцы сямнаццаць пакінуў чыйсьці пярсьценак.
І глядзяць чырвоныя вочы на паляроідзе:
пераходны ўзрост – на крызіс сярэдняга веку.
І гаворыш сабе, што ўрэшце і гэта пройдзе,
і вяртаеш кнігу ў школьную бібліятэку.
(3 votes, average: 2,00 out of 5)