Uwaga nędzy ludzkiej
Człek poki zyje na świecie, prawdziwy
Bied jest i nędzy wszelkiej wizerunek.
Głos, gdy się rodzi, wypuszcza płaczliwy,
Jakby swoj przyszły przeczuwał frasunek.
W dziecinstwie płacze częste i sowite,
Grozny dozorca przykrzy się bez miary,
Tudziez nauki, księgi rozmaite,
Niemniej gatunku rozlicznego kary.
Nadchodzi wiosna kwitnącej młodości,
Lecz i w tej jego stan jest opłakany.
Srogi kredytor, szalone miłości
Jak niewolnika trapią na przemiany.
W nowe go wprzęga prace wiek dojrzały,
Chciwość go trudow nabawia i znoju,
Bogactw, honorow blask go okazały
Wabiąc, słodkiego broni mu pokoju.
Stary u wszystkich bywa w pogardzeniu.
Bole, choroby jego pozostałe
Siły targają i jak w oblęzeniu
Zewsząd trzymają dni jego zgrzybiałe.
Co gorsza, znowu pod rządcą zostaje
I w jarzmie musi jak z lat młodych chodzić,
Na koniec śmierci zdobyczą się staje.
Ach, miałześ po co na ten świat się rodzić?!
(2 votes, average: 2,50 out of 5)