[Stoją gorzkie pagorki…]
Stoją gorzkie pagorki, bo gorzka jest zielen,
gdzie przebiega wilk nocy i prędki dnia jelen,
nie spotkają się nigdy w ruchomej przestrzeni,
wilk w jelenia, a jelen się w wilka zamieni.
U pagorkow dolina Dunajcem rozcięta
jak gałęzią miłości zrywaną zbyt chciwie
przez podobne do światła i wiatru dziewczęta,
bo gdy biegną – nie skrzypi miedziane igliwie.
Pachnie zielen obmyta przez wiatry i deszcze
i dolina się słoncem wypełnia po brzegi,
choć wśrod lasow zblizonych do nieba śpią jeszcze
dzikie stada gołębi i białe śpią śniegi.
Szukać ciebie nie trzeba, bo jesteś pod ręką,
biedna moja kołysko uśpiona piosenką
pod pagorkiem z jałmuzny, gdzie ojciec moj orze
ziemię, gdy po ziemi przechadzają się zorze.
Do ciebie idę, dziadku, siedzący na progu
z fajką w zębach tak starą, ze chyba po Bogu
dziedziczysz ją, a tyton na pewno masz z raju,
bo dym pachnie jak lato i jesien w mym kraju.
Lubię słuchać twych baśni pod zmierzchem kasztanow
i patrzeć, jak się bawi twoimi wąsami
wnuczka – iskra uśmiechu. A ty się zastanow
nad jej dłonią wzniesioną po gwiazdę nad nami.
Do ciebie idę, matko, po trzykroć cierpieniem
ugodzona w dno serca, by stało się zadość
woli nieba, gdyz niebo jest twoim sumieniem
i sumieniem tych, ktorzy zabili twą radość.
Wiem, ze nigdy dla ciebie nie znajdę pol śniegu
tak pokornie białego, byś mogła iść po nim
do twych synow, co lezą zabici na brzegu
niemej wody, z gałązką jedliny u skroni.
Do was, ludzie, przychodzę, gdy śpicie przy oknie
uchylonym do sadu, a w sadzie świt moknie
i groch burzy po dachu blaszanym się toczy,
zanim słonce przywroci wam mowę i oczy.
Będę chodził za wami i będę wam cieniem,
kiedy cien wam spod głowy wytrąci sierp zniwa;
deszczem będę, gdy wody ze zrodła ubywa,
a pola są przebite na wylot pragnieniem.
Wyście mi dali wszystko, co moze dać człowiek
dziecku ziemi tak biednej, ze siebie się wstydzi:
dach nad głową, chleb, wodę i światło u powiek
i jeszcze coś, lecz tego procz was nikt nie widzi.
(3 votes, average: 5,00 out of 5)