Автор: TADEUSZ MICInSKI

Jednodniowki konają na wodzie – czemu konają? nikt nie wie. Roj motyli krązy na swobodzie – czemu krązy? nikt nie […]

Tak jestem smętny jak kurhan na stepie a tak samotny, jak wicher na morzu a tak zbłąkany, jak liść na […]

Tak mi Ojczyzny mojej zal – tak zal! minęła ona jakby sen – jak sen. Była krolewną pośrod hal i […]

Wyszła mi z boru w złocie warkoczy z twarzą indyjskiej Bogarodzicy w błękitnych iskrach w srebrnej przezroczy nadksięzycowej wiesczczka świątnicy… […]

Tyś umarł? nie wiem, lecz się zbudziłem ze łzami i jeszcze grają chory tych anielskich lutni i moje serce, jakby […]

Kochanemu bratu S. Maszewskiemu. W mroku się idzie tam – kiedy wyje wiatr. Zwiotszała kuznia wśrod rozstajnych drog. Za dnia […]

Patrz, moj synu – kry płyną wśrod bezbrzeznej rzeki – nad nią drzewa z gałęzi obcięte – kaleki. Patrz, moj […]

Jam ciemny jest wśrod wichrow płomien bozy, lecący z jękiem w dal – jak głuchy dzwon połnocy – ja w […]

Samotny siedzę przy kominka blasku, na ścianach drgają fantastyczne mary – z bezdzwięcznym śmiechem w takt suchego trzasku litanii słucham […]

Z bram czarnych idę Babilonu, z ruin, gdzie ptastwo dzikie jęczy, w mroku się bijąc o pierś dzwonu. A ciała […]

Indyjskie zwiewne kwiaty, kwitnące raz w sto lat – o piękna, wyjdz z komnaty, jak księzyc spoza krat. Na harfie […]

Dałeś nam, Mroku, mieczow siedem, a wszystkie miecze obosieczne: nieszczęsną Miłość – brak Miłości, wpatrzenie oczu ślepych – wieczne! nieugaszonych […]

Tak… więc mi radzisz jedno – zapomnienie – i przyjazn dajesz miłosiernej siostry… Wiem – obowiązek, przysięga, sumienie – wiem […]

Pani K. Zielinskiej – chodząc nad stawem w Ż… Znam wszystko w zyciu, co poznać jest warto: puszcze i stepy, […]

Jesienne lasy poczerwienione goreją w cudnym słonca zachodzie. Witam was, brzozy, graby złocone i fantastyczne ruiny w wodzie. Czemu się […]