Автор: JULIAN TUWIM

Mimozami jesien się zaczyna, Złotawa, krucha i miła. To ty, to ty jesteś ta dziewczyna, Ktora do mnie na ulicę […]

Gdy znow do murow klajstrem świezym Przylepiać zaczną obwieszczenia, Gdy “do ludności”, “do zołnierzy” Na alarm czarny druk uderzy I […]

Tak – po prostu: ten las i ta chwila Wtedy rano, dwanaście lat temu. Z krzakow nad strumieniem świat się […]

Najukochansza moja, wieczna i jedyna, Zza oceanu ślę tę garstkę smutnych słow O tym, ze kocham cię, ze tęsknię, ze […]

Słowo ciałem się stało I mieszka między nami, Karmię zgłodniałe ciało Słowami jak owocami; Pije jak zimną wodę Słowa ustami, […]

Ty trzymasz mnie na ziemi, Ty wznosisz mnie do nieba, Tyś jest mi tutaj wszystkim, Po co az tam iść […]

Taki to juz los moj będzie, Takie to juz miłowanie: Przywitanie, pozegnanie, Pozegnania, wspominanie…. Oczy twoje widzę wszędzie, Oczy twoje […]

O, smętne, śniezne nevermore! Dni utracone, ukochane! Widzę cię znow w Cafe du Nord W mrozny, mglisty poranek. Strach, słodki […]

Jak wesoły milion drobnych, wilgotnych muszek, Jakby z workow szarych mokry, mzący maczek, Sypie się i skacze dzdzu wodnisty puszek, […]

Wtedy paloną kawą pachniało w kredensie A zimne, świeze mleko, jak lody, wanilią. Kiedy się, mruząc oczy, orzeszynę trzęsie, Po […]