Автор: ZENON PRZESMYCKI

Lilijną jeno biel swych rąk Na spiekłe czoło połoz me, Abym bezsłownie duchem kląkł I widział w marzen wonnej mgle […]

Twe usta na ustach mych Jak złoty rozdzwiękły rym. Noc spada – gwar miejski ścichł… – Twe usta! Zadrgnęlaś? oboje […]

Czasem wyznanie serdeczne zamiera, I wrzące słowo na ustach ucicha, I nadaremnie pierś szybciej oddycha: Nie wyjdzie z serca prośba […]

Duszą mię wasze niebiosa, Co tuz przypadły do ziemi, Żywotow ‘zdrowych” czcza possa I wasza prozna, o Niemi, Wrzawa, stugłosa […]

I Jam ci nic nie powiedział, ani ty mnie, Pani, A jednak kiedy nasze spotkają się oczy, Ja słodycz niezmierzoną […]

W twych cudnych oczach tęskny smutek taki. Czemu? – O, powiedz mi! Jest mi, jak kiedy zurawiane szlaki Widzę lecące […]

O czarodziejska, święta uczuć urno, W ktorej miłości wieczny ogien płonie Ponad ludzkości drogą cięzką, chmurną; O lilio czysta, co […]